FRAGMENT (niewydanej) KSIĄŻKI „ABC DZIECKA NOWEJ ZIEMI”
Nieopodal Twego miejsca zamieszkania, gdzieś w jednym z licznych sąsiednich domów mieszka sobie mały Pawełek. On niczym szczególnym nie wyróżnia się od innych dzieci. Ma tatę i mamę, oraz brata i siostrę, i chodzi do szkoły, tak jak Ty. Serduszko Pawełka jest przepełnione miłością, dlatego on nigdy nie postrzega innych jako gorszych, a kocha każdego takim jakim jest i każdemu chciałby pomóc, bo tyle miłości jest w jego serduszku, że chciałby obdarować nią cały świat.
Paweł zawsze podziwiał przyrodę i serduszkiem rozmawiał z miłością, z każdym robaczkiem czy ptaszkiem spotykanymi na spacerze i o tym mówił radośnie rodzicom, że wszyscy są ważni. Kochał wyprawy w góry i wycieczki nad wodę, zadając swoim rodzicom wiele mądrych pytań, a oni mu mówili o doskonałości tego świata. Potem Pawełek rozpoczął chodzić do szkoły, gdzie spotkał wiele dzieci i nie wszystkie były miłe dla niego, a nawet niektóre dzieci mu dokuczały.
Dzieci w klasie przyzwyczaiły się do dziwactw Pawełka, traktując go jako odmieńca, który nie chce bawić się w dziecięce zabawy, psocić czy dokuczać innym. Chłopiec uwielbiał przebywać w swoim własnym świecie, troszkę nie zrozumiałym dla innych. Dlatego niektóre dzieci traktowały go jako głupiego, a dokuczając, mu przezywały go, nazywając głupim Pawłem. Nauczyciele przyzwyczaili się do dziwactw Pawła i uznali, że nie da się go zmienić, dlatego stawiali mu najgorsze oceny.
Tylko rodzice wierzyli w mądrość swego ukochanego syna, bo zauważali jego wielkie serce. Widzieli, że Paweł tym sercem dokonuje wyborów, często nie zrozumiałych dla ludzi, którzy próbują zrozumieć wszystko umysłem. Zauważali, że Paweł bardzo kocha przyrodę i szanuje każde zwierze, każdego robaczka i również inne dzieci, mimo, że często mu bardzo dokuczają i nazywają „głupim odmieńcem”. On wcale tym się nie przejmował, bo uwierzył w słowa swojej mamy, aby nie zapomniał, że jest wielki i, że jego wielka mądrość jest w jego pięknym serduszku.
Razu pewnego w jego szkole zdarzył się istny cud, bo Paweł, który otrzymywał za swoją naukę same niskie oceny, tym razem zdumiał wszystkich i pokazał się od najlepszej strony. Okazało się w szkole, że Paweł namalował najpiękniejszy obraz, który zdumiał wszystkich, a nawet nauczycielka dokładnie go obejrzała, czy Paweł przypadkiem nie wyjął tego obrazu z tornistra. Nie mogła uwierzyć, że ten spisany na straty najsłabszy uczeń w klasie ma tak wielki talent.
Paweł po prostu rozumiał świat ludzki, który ocenia stopniami postępy w nauce, dlatego zdecydował się pokazać, że jednak każdy ma swój mniej lub bardziej ukryty talent. I tak chłopiec z pasją zaczął malować codziennie.
Tworzył radośnie malując pejzaże, które były tak śliczne, że już jako młody chłopiec zdobyły uznania na wielu światowych wystawach, a kiedy wydoroślał obrazy jego stały się bezcenne i zabiegały o nie wszystkie galerie i muzea świata, a porozmawiać z mądrym człowiekiem chciało wiele światowych telewizji.
Wielki artysta nie zabiegał o to, bo dalej pozostał skromnym człowiekiem i nie wywyższał się ponad nikogo, ani nie chwalił swymi sukcesami. Paweł zawsze pozostawał w sercu, dlatego wiedział, że wielka mądrość jest w każdym i każdy tak jak on ma wszystkie talenty świata, a ten który zdecydujesz się wydobyć Ty, jest wyborem Twego własnego serca.
Morał z tej przypowieści jest taki, abyś nigdy nie oceniał nikogo, nie spisywał na straty i nie mówił, że ktoś jest głupi, bo to, co mówisz o innych, naprawdę zawsze mówisz o sobie. W taki sposób kształtujesz swoje życie, stając się taki – jak wyrażasz się oceniając innych.
Paweł od dziecka dostrzegał piękno we wszystkim, a w każdym liściu znajdował cuda natury, dlatego tak łatwo potem malował własne arcydzieła, bo już wcześniej dojrzał to piękno we własnym serduszku. Dlatego jest tak ważne – jaki Ty świat widzisz na zewnątrz, bo taki jednocześnie tworzysz i potem to wszystko Cię spotyka.
Może i Ty spotkałeś Pawełka w przedszkolu, szkole lub na podwórku, może niechcący wyśmiałeś chłopca lub dziewczynkę, może mieli inne imię? Jednak, kiedy teraz spojrzysz sercem, zobaczysz inaczej, że ci, którzy się wywyższają ponad innych, potem sami stają się malutcy, aby mogli zobaczyć prawdę o swoim egoizmie.
Przypowieść o Pawełku mówi o miłości, bo kiedy nią się kierujesz, nikogo nigdy nie przekreślasz, z nikogo nigdy się nie śmiejesz, nie nazywasz głupim, bo patrząc oczyma serca – wszystkich kochasz zawsze na równi z sobą. Kocham Cię.
